Η βία εναντίον μας, εναντίον των γυναικών, είναι πολύμορφη και καθημερινή. Τα αποτρόπαια περιστατικά που ξεκινούν από την παρενόχληση ή την ψυχολογική βία και καταλήγουν μέχρι και στις γυναικοκτονίες δεν είναι «η μοίρα μας» ούτε γίνεται να τα αποδεχτούμε ως «κανονικότητα».
Οι ανεπαρκείς και υποστελεχωμένες δομές φιλοξενίας είναι αποτέλεσμα της συνειδητής κρατικής αδιαφορίας απέναντι στο πρόβλημα και καθρέφτης της πολιτικής που ζυγίζει την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας στη ζυγαριά του κόστους και του οφέλους.
Τα περιστατικά συγκάλυψης αντίστοιχων εγκλημάτων (π.χ. υποθέσεις βιασμών, trafficking) ή οι αποκαλύψεις για συμμετοχή στοιχείων του κρατικού μηχανισμού σε αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου για ένα κρατικό μηχανισμό σε σήψη, που ως προτεραιότητα έχει το να εξυπηρετεί μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και ως εκ τούτου έχει στο DNA του την διαφθορά. Είναι το ίδιο κράτος που χτυπάει τους πυροσβέστες που πριν λίγους μήνες χειροκροτούσε, το ίδιο κράτος που θέτει εμπόδια στην δίκη για το έγκλημα στα Τέμπη.
Μεγάλος απόντας είναι το κράτος όχι μόνο στα περιστατικά στο σπίτι ή στο δρόμο αλλά και στα περιστατικά εντός των χώρων εργασίας. Τα περί «whistleblowingplatforms» είναι κούφια λόγια όταν για παράδειγμα ο θύτης είναι στέλεχος της εταιρείας, δηλαδή στέκεται σε θέση ανισότιμη σε σχέση με το θύμα.
Η βία όμως για εμάς δεν είναι μόνο η σεξουαλική. Βία είναι να σε καλούν οι εισπρακτικές για το δάνειο, βία είναι να μη φτάνει ο μισθός για όλο το μήνα, βία είναι το να σου θέτουν στη συνέντευξη διλήμματα όπως «καριέρα ή οικογένεια». Ζούμε βέβαια σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν πάει χαμένο για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους: Στη διάλυση του ελεύθερου χρόνου και τα ωράρια – λάστιχο υπάρχει η «επιλογή» της κατάψυξης ωαρίων και της εμπορευματοποιημένης παρένθετης μητρότητας που μετατρέπεται σε παζάρι του ανθρώπινου σώματος.
Βία είναι να σε εξευτελίζουν, να σε λιμοκτονούν, να σε εξοντώνουν, μόνο και μόνο γιατί είσαι παλαιστίνια γυναίκα, και παιδί. Αυτή την βία χειροκροτεί η ελληνική κυβέρνηση, που δίνει στηριξη στο κράτος -δολοφόνο του Ισραήλ. Αυτή την βία δεν μπορούν να την κρύψουν οι υποκριτικές διαμαρτυρίες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ περί υπεράσπισης των γυναικείων δικαιωμάτων στις Αραβικές χώρες.
Κόντρα στην σήψη, την εμπορευματοποίηση, την πολύμορφη βία υψώνουμε τοίχο προστασίας. Η διεκδίκηση μέσα από τα σωματεία και τους συλλόγους γυναικών, η αλληλεγγύη που χρειάζεται να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο ανάμεσά μας, είναι τα δικά μας «όπλα».
Σαν σωματείο στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) που διεκδικεί σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλες, ώστε να μειωθούν οι οικονομικοί παράγοντες που θέτουν τη γυναίκα σε θέση υλικής εξάρτησης από τον σύντροφό της. Για ένα εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών, επαρκώς στελεχωμένων και εξοπλισμένων, για την ολόπλευρη προστασία της γυναίκας και των παιδιών, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση ή εμπλοκή ΜΚΟ. Για ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία, σχολές και χώρους εργασίας από επιστημονικούς κρατικούς φορείς.
Το Σωματείο μας θα είναι πάντα σημείο επικοινωνίας και στήριξης για οποιοδήποτε περιστατικό, είτε αυτό αφορά τον χώρο εργασίας, είτε όχι.
Καμία μόνη!
Το Δ.Σ. του ΣΕΤΗΠ Θεσσαλονίκης
