ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ ΗΜΕΡΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ  ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 10:30 π.μ. ΣΤΟ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ Σ.Ε.ΤΗ.Π. ΣΤΙΣ 9:30 π.μ. ΣΤΟΝ ΟΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΗΛ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 7:30 π.μ. ΣΤΟΝ ΟΤΕ ΦΟΙΝΙΚΑ

Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Με το εισόδημά μας να δέχεται τεράστια επίθεση, τον πληθωρισμό στο 12%, τις ανατιμήσεις ανεξέλεγκτες, τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης πανάκριβα και την ίδια στιγμή τους εργοδότες μας στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και της Πληροφορικής να μη χάνουν ευκαιρία να διαφημίζουν τα κέρδη τους που βγαίνουν από τη δικιά μας πιο παραγωγική και πιο εντατική δουλειά – χωρίς όμως εμείς να δούμε αύξηση – ένα δρόμο έχουμε:

Τετάρτη 9 Νοέμβρη συμμετέχουμε στην πανελλαδική απεργία!

Δε δεχόμαστε να εργαζόμαστε χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα, με τους όρους και τις συνθήκες εργασίας μας να συμφωνούνται υπό το καθεστώς «ατομικής διαπραγμάτευσης» με τον εργοδότη μας, όταν γνωρίζουμε πως αυτός έχει το πάνω χέρι σε μια τέτοια διαπραγμάτευση και παραμένοντας στο έλεος της αξιολόγησής του για μερικά ψίχουλα παραπάνω. Δε δεχόμαστε να παγώσει κανένα λαϊκό σπίτι το χειμώνα και την ίδια στιγμή οι ενεργειακοί όμιλοι να παρουσιάζουν ρεκόρ κερδών. Δεν θέλουμε η χώρα μας να συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία με επικίνδυνες συνέπειες να πλανώνται σαν δαμόκλειος σπάθη από πάνω μας.

«Όταν ο εργάτης δεν είναι στη θέση εργασίας του, οι μέτοχοι δεν παράγουν οτιδήποτε παρά μόνο απειλές. Είναι άχρηστοι!» Αυτή η φράση συνδικαλιστή από τη Γαλλία, στη διάρκεια των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων που γίνονται αυτές τις μέρες, αποτυπώνει πόση δύναμη έχει η απεργία.

Είναι το δυνατότερο όπλο των εργαζόμενων ενάντια στην επίθεση που δέχονται. Στερεί από κάθε εργοδότη τη δυνατότητα εκμετάλλευσης, τη δυνατότητα να βγάζει κέρδος. Αποκαλύπτει πως χωρίς τους εργαζόμενους δεν κινείται τίποτα και άρα ότι η πραγματική δύναμη ανήκει σε αυτούς! Είναι ο μόνος τρόπος να σπάσει ο φόβος και η λογική της αναμονής. Σε αυτόν τον φόβο απαντάμε με οργανωμένο αγώνα, προτάσσοντας τα αιτήματά μας.

Μια πετυχημένη απεργία μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για νέους αγώνες σε επιχειρήσεις και κλάδους. Να είναι αυτό που χρειάζεται για να κινητοποιηθούν όσοι λένε πως κάτι πρέπει να γίνει, όσοι προσπαθούν να νικήσουν φόβους και δισταγμούς και ακόμη δεν τα έχουν καταφέρει. Να τροφοδοτήσει και να ανοίξει δρόμο σε νέους μεγάλους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες και να δώσει κουράγιο σε χιλιάδες λαού που σήμερα το σκέφτονται να μπουν στον αγώνα και ακόμα δεν το αποφασίζουν.

Να ενισχύσει τη μάχη για να «μείνουν στα χαρτιά» αντεργατικοί νόμοι που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις, όπως έχει γίνει με το ηλεκτρονικό μητρώο συνδικάτων και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Να αποτελέσει εκδήλωση της καταδίκης των πολιτικών που τροφοδοτούν τον πόλεμο μετά και την από κοινού στήριξη από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ευρωπαϊκού ψηφίσματος για να σταλεί στρατιωτική ενίσχυση στην κυβέρνηση Ζελένσκι που θα την πληρώσει και πάλι ο λαός. Όπως, άλλωστε, πληρώνει ήδη τη συμμετοχή της χώρας σε αυτόν, τη στήριξη στις κυρώσεις, τη στιγμή που φουντώνουν οι απειλές για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας με τις πλάτες και τα «στραβά» μάτια των «στρατηγικών εταίρων μας».

Έχουμε καταλάβει από την εμπειρία όλων των προηγούμενων χρόνων ότι λύση ΔΕΝ είναι:

Η αναμονή, που έδινε χρόνο στις κυβερνήσεις και τους εργοδότες να προετοιμάζουν την νέα τους επίθεση στα δικαιώματά μας και οδηγούσε σε σταθερή επιδείνωση της ζωής μας. Έτσι οι «παρανομίες» των εργοδοτών έγιναν «νόμιμες», όπως η αδήλωτη εργασία, η δουλειά Κυριακή, οι ομαδικές απολύσεις. Η αναμονή για να ξεπεραστεί η κρίση, η πανδημία, για να στεριώσει η ανάπτυξη, είναι που έδινε χρόνο στις κυβερνήσεις να στεριώνουν τα αντεργατικά τους σχέδια, να προετοιμάζουν τους επόμενους γύρους επίθεσης στα δικαιώματά μας.

Οι διάφοροι σωτήρες, που όταν γίνουν κυβέρνηση, ή αν τους δοθεί χρόνος, θα μας έβγαζαν από τις φουρτούνες, θα μας εξασφάλιζαν καλύτερη ζωή. Με αυτό τον τρόπο τα έκτακτα μέτρα των μνημονίων έμειναν σαν μόνιμα, τα έκτακτα μέτρα της πανδημίας το ίδιο, όπως η κατάργηση της συλλογικής διαπραγμάτευσης των ΣΣΕ, η φοροληστεία όπως ο ΕΝΦΙΑ κα. Όποτε από τώρα ξέρουμε πως ό,τι «έκτακτο» λόγω των σημερινών συνθηκών έρθει από το κράτος και την εργοδοσία, θα φορτωθεί για πάντα στην πλάτη μας. Ξέρουμε πως τα επιδόματα και τα pass θα πληρώνονται από εμάς και θα είναι σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών μας.

Ανάθεση, η ελπίδα πως κάποιος άλλος θα μας δώσει λύση στα προβλήματά μας. Ένας άλλος υπουργός, μια άλλη κυβέρνηση, ακόμα και το να ψηφίσουμε μια φορά σε κάποιο σωματείο εκείνους που μας λένε πως μπορεί και ο εργοδότης να σκάει στα κέρδη και ο εργαζόμενος να κερδίζει.

Το ατομικό ψάξιμο για να σωθούμε. Την παραίτηση, την αλλαγή εργοδοτών ψάχνοντας τον καλύτερο, την ανοχή στην εντατικοποίηση, το κυνήγι στόχων μήπως και πάρουμε τα μπόνους για να συμπληρώσουμε τον μισθό.

Γίνεται φανερό, πως για να μη σφίξει η θηλιά στο λαιμό του λαού, είναι ανάγκη να σφίξει στον λαιμό των επιχειρηματικών ομίλων, της κυβέρνησης και όσων έχουν βάλει και συνεχίζουν να βάζουν το χεράκι τους για να ξελασπώνει και να τη βγάζει καθαρή το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Στις 9 Νοέμβρη απεργούμε διεκδικώντας:

• Αυξήσεις τώρα στους μισθούς μας πάνω από τον πληθωρισμό!

• Υπογραφή κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας με όρους που μας ικανοποιούν!

• Μετακίνηση του προσωπικού προς και από την εργασία με ευθύνη της εργοδοσίας!

• Μείωση των εργάσιμων ωρών σε 7 ανά ημέρα, με 5 εργάσιμες ημέρες τη βδομάδα, χωρίς να μειωθεί ο μισθός μας, με παράλληλη πρόσληψη του αναγκαίου επιπλέον προσωπικού από την εργοδοσία ώστε οι ρυθμοί εργασίας να είναι ανθρώπινοι.

• Να καταργηθεί ο ΦΠΑ και οι ειδικοί φόροι στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, να μειωθούν τα τιμολόγια σε ρεύμα και φυσικό αέριο με παράλληλη επιβολή πλαφόν.

• Καμία εμπλοκή της Ελλάδας, καμιά συμμετοχή στους δολοφονικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

• Να αναλάβει η εργοδοσία στο ακέραιο τα έξοδα της τηλεργασίας για όσο αυτή εφαρμόζεται, ούτε σκέψη για ξεχείλωμα του ωραρίου με αφορμή την τηλεργασία.

• Κάτω τα χέρια από τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και το δικαίωμα στην απεργία, καμία στοχοποίηση συναδέλφων που μπαίνουν μπροστάρηδες στη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας.