Μέσα στο πέρασμα του χρόνου ως συνέπεια αιματηρών αγώνων από την πλευρά των εργαζομένων κατακτήθηκαν διάφορα δικαιώματα όπως το 8ωρο, το πενθήμερο, το 40ωρο και πολλά άλλα. Δικαιώματα τα οποία σήμερα αφαιρούνται από τον εργαζόμενο λαό μέρα με τη μέρα και μαζί με αυτά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Αυτό συμβαίνει γιατί με το κάθε δικαίωμα που χάνει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα (επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι κλπ) ελαττώνονται οι υλικές προϋποθέσεις να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες των εργαζομένων (μειώσεις μισθών, αύξηση της φορολογίας, κατασχέσεις κατοικιών λόγω χρεών κλπ) αλλά και η ποιότητα της ζωής (διεύρυνση του ωραρίου, ελλιπή μέτρα ασφαλείας, εντατικοποίηση της εργασίας κλπ).
Οι κατακτήσεις των εργαζομένων εκφράστηκαν και μέσα από την νομοθεσία αφού πολλές κυβερνήσεις κάτω από την πίεση των εργαζομένων αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν δικαιώματα. Οι νόμοι “εγγυώνται” τυπικά κάποιο δικαίωμα όμως πρακτικά το δικαίωμα αυτό παραχωρείται στον ίδιο το χώρο δουλειάς και στις γειτονιές εξαιτίας του λαού και όχι επειδή υπάρχουν νόμοι. Μπορεί να βρει κανείς πολλά παραδείγματα για να το αποδείξει αυτό όπως οι υπερωρίες. Νομικά η υπερωριακή δουλειά πρέπει να πληρώνεται και μάλιστα περισσότερο από την δουλειά που κάνει ο εργαζόμενος στο ωράριο του (βάσει των ΣΣΕ) όμως πρακτικά κάτω από το βάρος της εργοδοτικής τρομοκρατίας ή άλλων εργοδοτικών μεθοδεύσεων συμβαίνει όλο και πιο σπάνια. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς για το ωράριο όπως και για μία σειρά από άλλα νομοθετικά εγγυημένα δικαιώματα